Archeologia Żywa nr 2 (68) 2018
IBHiKRok wydania: 2018
ISBN: 1426-7055
Oprawa: miękka
Ilość stron: 88
Wymiary: 210 x 275
Dostępność: Na półce
16.80 zł
Znaczenie zwierząt w dziejach ludzkości jest niesamowite. Bez ich pomocy, mniej lub bardziej aktywnej, nie zbudowalibyśmy tak prężnie działającej dziś cywilizacji. Z ogłoszeniem tematu numeru zwlekaliśmy długo, ponieważ przez cały ten czas nie wpadliśmy na odpowiedni tytuł. Dopiero po ponownym przeczytaniu zgromadzonych artykułów zaczęliśmy się zastanawiać nad ważną kwestią. Czy u początków naszej współpracy zasługa leżała wyłącznie po naszej stronie? Nasz numer pt. „Zwierzęta – ludzie. Kto kogo oswoił?” jest jedynie wstępem do tych rozważań. Z pewnością w przyszłości do niego powrócimy.
Archeologia Żywa 2 (68) 2018 – słowo od redaktora naczelnego
W ogrodach Villi d’Este w Tivoli, nieopodal Rzymu, stoi zadziwiająca fontanna. Przedstawia ona sfinksa z głową i piersiami kobiety (zgadujecie skąd tryska woda…), lwim (?) tułowiem i kończynami oraz ptasimi skrzydłami i jaszczurczym ogonem. Wyobrażenia sfinksów ludzie tworzyli już u schyłku paleolitu. Najstarsze nam znane pochodzi sprzed około 11 500 lat, a odkryto je w Göbekli Tepe w Turcji. Skąd ówcześni ludzie czerpali pomysły na tworzenie takowych hybryd zwierząt i ludzi? Moim zdaniem powstawały one z obserwacji przyrody – z przekonania, że ludzie pod wieloma względami są bliscy zwierzętom. Przekonanie powyższe było i jest jak najbardziej prawdziwe. Wywodzimy się z Królestwa Zwierząt. Jesteśmy jego częścią nie tylko w sensie biologicznym, ale w ogromnej mierze również w sensie społecznym. Zwierzęta, podobnie jak my, mają samoświadomość swojego istnienia, mają uczucia, podobnie do nas dążą do szczęścia i toczą spory.
Co wobec tego odróżnia nas od zwierząt? Brytyjski antropolog Robin Dunbar w swojej bestselerowej książce „Człowiek. Biografia” zawarł pogląd, że różnica polega na tym, iż ludzie, w przeciwieństwie do zwierząt, wierzą w istoty i światy duchowe oraz zajmują się swoją historią. Tylko tyle! Mając na uwadze powyższe, zapraszam do lektury historii o relacjach ludzi i zwierząt. Prezentowany numer „AŻ” otwiera tekst Tomasza Płonki na temat symboliki zwierząt wśród społeczności zbieracko-łowieckich zamieszkujących Europę u schyłku plejstocenu i we wczesnym holocenie. W dalszej kolejności Radosław Biel opisuje pokrótce w jaki sposób doszło do udomowienia psa. O psach myśliwskich na dawnej Saharze pisze też Paweł Polkowski, a zagadnienie preparowania mumii zwierzęcych w starożytnym Egipcie przybliżają Halszka Przychodzeń i Dagmara Haładaj. O specjalnej estymie Celtów wobec dzików obszernie pisze Przemysław Dulęba, zaś jeździectwem w barbarzyńskiej Europie zajęła się Emilia Smółka-Antkowiak.
Poza tematem numeru szczególnie zachęcam do lektury artykułu omawiającego mniej znane dziedzictwo starożytnego Peru, jakim są andyjskie petroglify. Polecam też uwadze Czytelników tekst dotyczący dawnych metod produkcji sera, zawierający również praktyczne przepisy jak takowe sery warzyć.
Archeologia Żywa 2 (68) 2018 – słowo od redaktora naczelnego
W ogrodach Villi d’Este w Tivoli, nieopodal Rzymu, stoi zadziwiająca fontanna. Przedstawia ona sfinksa z głową i piersiami kobiety (zgadujecie skąd tryska woda…), lwim (?) tułowiem i kończynami oraz ptasimi skrzydłami i jaszczurczym ogonem. Wyobrażenia sfinksów ludzie tworzyli już u schyłku paleolitu. Najstarsze nam znane pochodzi sprzed około 11 500 lat, a odkryto je w Göbekli Tepe w Turcji. Skąd ówcześni ludzie czerpali pomysły na tworzenie takowych hybryd zwierząt i ludzi? Moim zdaniem powstawały one z obserwacji przyrody – z przekonania, że ludzie pod wieloma względami są bliscy zwierzętom. Przekonanie powyższe było i jest jak najbardziej prawdziwe. Wywodzimy się z Królestwa Zwierząt. Jesteśmy jego częścią nie tylko w sensie biologicznym, ale w ogromnej mierze również w sensie społecznym. Zwierzęta, podobnie jak my, mają samoświadomość swojego istnienia, mają uczucia, podobnie do nas dążą do szczęścia i toczą spory.
Co wobec tego odróżnia nas od zwierząt? Brytyjski antropolog Robin Dunbar w swojej bestselerowej książce „Człowiek. Biografia” zawarł pogląd, że różnica polega na tym, iż ludzie, w przeciwieństwie do zwierząt, wierzą w istoty i światy duchowe oraz zajmują się swoją historią. Tylko tyle! Mając na uwadze powyższe, zapraszam do lektury historii o relacjach ludzi i zwierząt. Prezentowany numer „AŻ” otwiera tekst Tomasza Płonki na temat symboliki zwierząt wśród społeczności zbieracko-łowieckich zamieszkujących Europę u schyłku plejstocenu i we wczesnym holocenie. W dalszej kolejności Radosław Biel opisuje pokrótce w jaki sposób doszło do udomowienia psa. O psach myśliwskich na dawnej Saharze pisze też Paweł Polkowski, a zagadnienie preparowania mumii zwierzęcych w starożytnym Egipcie przybliżają Halszka Przychodzeń i Dagmara Haładaj. O specjalnej estymie Celtów wobec dzików obszernie pisze Przemysław Dulęba, zaś jeździectwem w barbarzyńskiej Europie zajęła się Emilia Smółka-Antkowiak.
Poza tematem numeru szczególnie zachęcam do lektury artykułu omawiającego mniej znane dziedzictwo starożytnego Peru, jakim są andyjskie petroglify. Polecam też uwadze Czytelników tekst dotyczący dawnych metod produkcji sera, zawierający również praktyczne przepisy jak takowe sery warzyć.
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Archeologia Żywa nr 1 (67) 2018
• Archeologia Żywa nr 3 (69) 2018
• Archeologia Żywa nr 2 (64) 2017
• Archeologia Żywa nr 3 (65) 2017
• Odkrywca 5 (232) 2018
• Archeologia Żywa nr 3 (43) 2009
• Biuletyn IPN nr 4 (149) kwiecień 2018
• Mag Stefan Ossowiecki
• Zaorana krew
• Archeologia żywa nr 2 (60) 2012
• Archeologia Żywa nr 3 (69) 2018
• Archeologia Żywa nr 2 (64) 2017
• Archeologia Żywa nr 3 (65) 2017
• Odkrywca 5 (232) 2018
• Archeologia Żywa nr 3 (43) 2009
• Biuletyn IPN nr 4 (149) kwiecień 2018
• Mag Stefan Ossowiecki
• Zaorana krew
• Archeologia żywa nr 2 (60) 2012
