archeo [1155]
armie i żołnierze [4037]
biografie i wspomnienia [9546]
czasopisma odkrywców [851]
czasy starożytne [1375]
deser [2386]
dla dzieci [1085]
fakty, domysły, interpretacje [2008]
fortyfikacje i podziemia [517]
H I S T M A G . o r g [9]
historia narodów [2133]
historia w obrazkach [333]
KARTY UPOMINKOWE [2]
kolekcje [1538]
koszulki MIASTO MENELI - Custom Factory [2]
królowie, władcy, dyktatorzy [1420]
ludzie, czasy, obyczaje [7532]
machiny wojenne [2200]
mity i religie [1917]
odkryj historię [507]
ofiary wojny [2441]
Pan Samochodzik [179]
plansze, pionki, karty [141]
pod Gwiazdą Dawida [1260]
podróże w czasie i przestrzeni [6363]
polityka i ideologia [4538]
Polska po wojnie [2778]
promocja WIELKA LITERA [1]
rycerze i zakonnicy [2082]
sekretna wojna [885]
tajemnice, skarby, przygody [493]
warsztat [941]
wojny, batalie, potyczki [4687]
zamki, dwory, pałace [532]
Ziemia Obiecana [922]

Tom II „Rhetores Graeci” poświęcony jest opracowaniu i tłumaczeniu drugiej, czwartej i trzeciej „Mowy o królestwie” Diona z Prusy, pisarza należącego do drugiej sofistyki, o przydomku Złotousty. Autorka stara się odpowiedzieć na pytanie, czemu Dion zawdzięcza swój przydomek i potwierdzić, poprzez analizę artyzmu, kunsztu literackiego oraz swobodnego poruszania się w gatunkach z pogranicza retoryki i filozofii, zasadność określenia Diona Złotoustym mówcą. Na początku omawia szczegółowo gatunek diatryby cynicko-stoickiej, który Dion nie tylko wykorzystuje w „Mowach o królestwie”, ale łączy go z innymi gatunkami retorycznymi, jak basilikos logos, czyli epideiktyczny gatunek mowy skierowanej do monarchy, jak psogos, czyli nagana, chreia, pojawiająca się w mowie drugiej i w czwartej (jednym z rozmówców w obu mowach jest Aleksander Macedoński, ideał wodza w oczach cesarza Trajana), czy w mowie trzeciej anegdotyczne wspomnienie rozmowy sofisty Hippiasza z Sokratesem na temat ludzkiego szczęścia. Nadto Dion wzbogaca „Mowy o królestwie” pouczeniami o charakterze parenetycznym, skierowanym do monarchy (najprawdopodobniej cesarza Trajana). Autorka opisuje zjawisko attycyzmu w retoryce greckiej, charakteryzując kulturę umysłową Rzymian i pokazując mistrzostwo Diona, który wzoruje się na Ksenofoncie, a towarzyszy mu podobnie duża dawka humoru i umiejętność błyskotliwego poruszania się w kwestiach poważnych, bo dotyczących kondycji moralnej zarówno jednostki, jak dobra państwa jako całości; charakteryzuje również moralną legitymizację Diona do przemawiania w duchu filozofii cynickiej i stoickiej w „Mowach o królestwie”. Przekład oparto na wydaniu Hansa von Arnima, i opatrzony komentarzem.

Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także: