Działalność społeczna i polityczna biskupa krakowskiego Karola Skórkowskiego
Wyższa Szkoła Pedagogiczna w CzęstochowieRok wydania: 2003
ISBN: 83-7098-209-3
Oprawa: twarda
Ilość stron: 297
Wymiary: 170 x 240
Dostępność: Niedostępna
17.90 zł
Biskup krakowski Karol Skórkowski żył w latach 1768-1851. Swoją postawą i działalnością zainteresował zarówno wyższe instytucje kościelne, jak i rządy państw zaborczych, a także działający w okresie powstania listopadowego rząd narodowy”. Wypadło mu żyć i działać w bardzo trudnym dla Polski okresie rozbiorów. Ten czas nie był także łatwy dla Kościoła katolickiego, który mimo wielu utrudnień funkcjonował w trzech różnych organizmach zaborczych, pozostając jedyną instytucją polską o charakterze publicznym. Był zatem biskup naocznym świadkiem wielu tragicznych wydarzeń związanych z historią narodu i Kościoła, ale również świadkiem i uczestnikiem burzliwych przemian, które miały przywrócić Polskę na mapę polityczną Europy.
Biskup krakowski Karol Skórkowski interesował historyków przede wszystkim ze względu na jego udział w powstaniu listopadowym oraz przy okazji omawiania stosunków dyplomatycznych pomiędzy Stolicą Apostolską a Rosją w XIX wieku. Pomijane były natomiast, albo jedynie wzmiankowane, kwestie związane z opozycją biskupa wobec zaproponowanej przez cara Mikołaja I nowelizacji prawa małżeńskiego, z jego udziałem w Komisji Włościańskiej, a także z zaangażowaniem biskupa w działalność ultramontańską.
Biskup Skórkowski swoją osobą zainteresował, a częściej jeszcze zaniepokoił swoją działalnością, nie tylko instytucje kościelne i lokalne państwo¬we, ale także dwory panujących w Rosji, Prusach i Austrii Rajska_Chwila. W imieniu papieża sprawą biskupa Skórkowskiego zajmowali się sekretarz stanu w Rzymie i nuncjusz apostolski w Wiedniu. Ów biskup był przedmiotem długoletnich ataków ze strony przedstawicielstwa dyplomatycznego Rosji w Rzymie, a jego sprawę podejmował w tym czasie kilkakrotnie również kanclerz Austrii Klemens Lothar von Metternich. Oprócz sekretarza stanu i nuncjusza apostolskiego kwestią biskupa krakowskiego byli zainteresowani także inni przedstawiciele Kurii Rzymskiej. Jego sprawa była przedmiotem wstępnych pertraktacji przedstawicieli najwyższych władz państwowych Austrii i Rosji oraz Rzymu przed zjazdami cesarzy w Münchengrätz i w Cieplicach.
W okresie początkowych pięciu lat pontyfikatu papieża Grzegorza XVI działalność biskupa Skórkowskiego stanowiła poważny problem w dziedzinie wielkiej polityki papieskiej z ówczesnymi dworami panującymi. Osoba biskupa krakowskiego stała u podstaw wielu zagadnień związanych z polityką kościelną na linii Rzym – Petersburg. Mikołaj I domagał się od papieża Grzegorza XVI usunięcia biskupa Skórkowskiego ze stolicy biskupiej w Krakowie. Skórkowski był pierwszym spośród polskich biskupów, który przez władzę polityczną został odsunięty od rządów w diecezji. Była to jednakże władza zaborcza, a nie polska. Ten akt przemocy dokonał się przy aprobacie samego papieża Grzegorza XVI, którego łudzono obietnicami poprawy sytuacji Kościoła pod rządami cara, a jednocześnie straszono nowymi represjami względem Kościoła katolickiego na wypadek niespełnienia stawianych warunków. Posłuszny wezwaniu kościelnych władz zwierzchnich, biskup Skórkowski udał się na wygnanie, z którego do Krakowa już nie powrócił. Zamieszkał w klasztorze franciszkańskim w czeskiej Opawie. Na wygnaniu bacznie obserwował wydarzenia w Krakowie, a z kolejnymi administratorami prowadził ożywioną korespondencję. Z tego powodu władze zaborcze rozważały przeniesienie biskupa do Klagenfurtu, do czego jednak ostatecznie nie doszło. W Krakowie w imieniu wygnanego biskupa rządziło kolejno trzech administratorów: W latach 1836-1841 bp. Franciszek Zglenicki, następnie ksiądz Ludwik Łętowski do momentu rezygnacji w 1849 r., a po nim do śmierci biskupa Skórkowskiego rządził ksiądz Mateusz Gładyszewicz. Na jakiekolwiek inne zmiany, np. mianowanie nowego biskupa, nie wyrażał zgody papież Pius IX uznając biskupa Skórkowskiego za jedynego legalnego rządcę diecezji krakowskiej.
Biskup zmarł na wygnaniu w wieku 83 lat, planowano pochować go w Krakowie, niestety zasłaniając się przepisami policyjno-sanitarnymi władze austriackie nie wyraziły na to zgody. Biskupa tymczasowo pochowano we wsi Katarzynki pod Opawą w tamtejszym kościele parafialnym, do Krakowa sprowadzono jego prochy dopiero 9 października 1913 i pochowano pod konfesją św. Stanisława w katedrze wawelskiej.
SPIS RZECZY
Wstęp
ROZDZIAŁ I. Sytuacja polityczno-społeczna i kościelna w Rzeczypospolitej Krakowskiej w I połowie XIX wieku
1. Powstanie i ustrój Rzeczypospolitej Krakowskiej
2. Wolna czy w niewoli Rzeczpospolita Krakowska?
3. Diecezja krakowska w pierwszej połowie XIX wieku
ROZDZIAŁ II. Rys biograficzny Karola Skórkowskiego
1. Pochodzenie społeczne i młodość
2. Działalność kościelna
3. Biskup krakowski – rządy diecezją
4. Biskup w Opawie
ROZDZIAŁ III. Udział ks. Skórkowskiego w pracach Komisji Włościańskiej
1. Sytuacja ekonomiczna Rzeczypospolitej Krakowskiej
2. Powstanie i struktura Komisji Włościańskiej
3. Kwestie ekonomiczno-społeczne
4. Rola ks. Skórkowskiego w Komisji Włościańskiej
ROZDZIAŁ IV. Działalność społeczna biskupa Karola Skórkowskiego
1. Działalność charytatywna
. W trosce o Uniwersytet i seminaria duchowne
3. Grzebanie zmarłych
4. Sprawy małżeństw
5. Biskup Skórkowski a kongregacjonizm i sprawa Piotrkowic
ROZDZIAŁ V. Rola biskupa Skórkowskiego w okresie powstania listopadowego
1. Poglądy polityczne
2. Listy pasterskie popierające powstanie
3. Encyklika Cum primum z 9 czerwca 1832 r.
4. Represje za działalność powstańczą
5. Pobyt na wygnaniu
Zakończenie
Bibliografia
Biskup krakowski Karol Skórkowski interesował historyków przede wszystkim ze względu na jego udział w powstaniu listopadowym oraz przy okazji omawiania stosunków dyplomatycznych pomiędzy Stolicą Apostolską a Rosją w XIX wieku. Pomijane były natomiast, albo jedynie wzmiankowane, kwestie związane z opozycją biskupa wobec zaproponowanej przez cara Mikołaja I nowelizacji prawa małżeńskiego, z jego udziałem w Komisji Włościańskiej, a także z zaangażowaniem biskupa w działalność ultramontańską.
Biskup Skórkowski swoją osobą zainteresował, a częściej jeszcze zaniepokoił swoją działalnością, nie tylko instytucje kościelne i lokalne państwo¬we, ale także dwory panujących w Rosji, Prusach i Austrii Rajska_Chwila. W imieniu papieża sprawą biskupa Skórkowskiego zajmowali się sekretarz stanu w Rzymie i nuncjusz apostolski w Wiedniu. Ów biskup był przedmiotem długoletnich ataków ze strony przedstawicielstwa dyplomatycznego Rosji w Rzymie, a jego sprawę podejmował w tym czasie kilkakrotnie również kanclerz Austrii Klemens Lothar von Metternich. Oprócz sekretarza stanu i nuncjusza apostolskiego kwestią biskupa krakowskiego byli zainteresowani także inni przedstawiciele Kurii Rzymskiej. Jego sprawa była przedmiotem wstępnych pertraktacji przedstawicieli najwyższych władz państwowych Austrii i Rosji oraz Rzymu przed zjazdami cesarzy w Münchengrätz i w Cieplicach.
W okresie początkowych pięciu lat pontyfikatu papieża Grzegorza XVI działalność biskupa Skórkowskiego stanowiła poważny problem w dziedzinie wielkiej polityki papieskiej z ówczesnymi dworami panującymi. Osoba biskupa krakowskiego stała u podstaw wielu zagadnień związanych z polityką kościelną na linii Rzym – Petersburg. Mikołaj I domagał się od papieża Grzegorza XVI usunięcia biskupa Skórkowskiego ze stolicy biskupiej w Krakowie. Skórkowski był pierwszym spośród polskich biskupów, który przez władzę polityczną został odsunięty od rządów w diecezji. Była to jednakże władza zaborcza, a nie polska. Ten akt przemocy dokonał się przy aprobacie samego papieża Grzegorza XVI, którego łudzono obietnicami poprawy sytuacji Kościoła pod rządami cara, a jednocześnie straszono nowymi represjami względem Kościoła katolickiego na wypadek niespełnienia stawianych warunków. Posłuszny wezwaniu kościelnych władz zwierzchnich, biskup Skórkowski udał się na wygnanie, z którego do Krakowa już nie powrócił. Zamieszkał w klasztorze franciszkańskim w czeskiej Opawie. Na wygnaniu bacznie obserwował wydarzenia w Krakowie, a z kolejnymi administratorami prowadził ożywioną korespondencję. Z tego powodu władze zaborcze rozważały przeniesienie biskupa do Klagenfurtu, do czego jednak ostatecznie nie doszło. W Krakowie w imieniu wygnanego biskupa rządziło kolejno trzech administratorów: W latach 1836-1841 bp. Franciszek Zglenicki, następnie ksiądz Ludwik Łętowski do momentu rezygnacji w 1849 r., a po nim do śmierci biskupa Skórkowskiego rządził ksiądz Mateusz Gładyszewicz. Na jakiekolwiek inne zmiany, np. mianowanie nowego biskupa, nie wyrażał zgody papież Pius IX uznając biskupa Skórkowskiego za jedynego legalnego rządcę diecezji krakowskiej.
Biskup zmarł na wygnaniu w wieku 83 lat, planowano pochować go w Krakowie, niestety zasłaniając się przepisami policyjno-sanitarnymi władze austriackie nie wyraziły na to zgody. Biskupa tymczasowo pochowano we wsi Katarzynki pod Opawą w tamtejszym kościele parafialnym, do Krakowa sprowadzono jego prochy dopiero 9 października 1913 i pochowano pod konfesją św. Stanisława w katedrze wawelskiej.
SPIS RZECZY
Wstęp
ROZDZIAŁ I. Sytuacja polityczno-społeczna i kościelna w Rzeczypospolitej Krakowskiej w I połowie XIX wieku
1. Powstanie i ustrój Rzeczypospolitej Krakowskiej
2. Wolna czy w niewoli Rzeczpospolita Krakowska?
3. Diecezja krakowska w pierwszej połowie XIX wieku
ROZDZIAŁ II. Rys biograficzny Karola Skórkowskiego
1. Pochodzenie społeczne i młodość
2. Działalność kościelna
3. Biskup krakowski – rządy diecezją
4. Biskup w Opawie
ROZDZIAŁ III. Udział ks. Skórkowskiego w pracach Komisji Włościańskiej
1. Sytuacja ekonomiczna Rzeczypospolitej Krakowskiej
2. Powstanie i struktura Komisji Włościańskiej
3. Kwestie ekonomiczno-społeczne
4. Rola ks. Skórkowskiego w Komisji Włościańskiej
ROZDZIAŁ IV. Działalność społeczna biskupa Karola Skórkowskiego
1. Działalność charytatywna
. W trosce o Uniwersytet i seminaria duchowne
3. Grzebanie zmarłych
4. Sprawy małżeństw
5. Biskup Skórkowski a kongregacjonizm i sprawa Piotrkowic
ROZDZIAŁ V. Rola biskupa Skórkowskiego w okresie powstania listopadowego
1. Poglądy polityczne
2. Listy pasterskie popierające powstanie
3. Encyklika Cum primum z 9 czerwca 1832 r.
4. Represje za działalność powstańczą
5. Pobyt na wygnaniu
Zakończenie
Bibliografia
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Dyktator. Generał Józef Chłopicki 1771-1854
• Działalność społeczna rodziny Gałęzowskich
• Klub bibliofilów
• Kultura szlachecka w Polsce
• Działalność socjalna i opiekuńczo-wychowawcza Łódzkiego Chrześcijańskiego Towarzystwa Dobroczynności (1885-1940)
• Miasta departamentu kaliskiego w okresie Księstwa Warszawskiego
• Wojsko nieocenzurowane. Od Lenino do Drawska
• Koleje żelazne w Galicji w latach 1847-1914
• Berlin
• Częstochowy drogi ku niepodległości
• Działalność społeczna rodziny Gałęzowskich
• Klub bibliofilów
• Kultura szlachecka w Polsce
• Działalność socjalna i opiekuńczo-wychowawcza Łódzkiego Chrześcijańskiego Towarzystwa Dobroczynności (1885-1940)
• Miasta departamentu kaliskiego w okresie Księstwa Warszawskiego
• Wojsko nieocenzurowane. Od Lenino do Drawska
• Koleje żelazne w Galicji w latach 1847-1914
• Berlin
• Częstochowy drogi ku niepodległości
