Lwy znad Czarnej Wody
Instytut Archeologii i Etnologii PANRok wydania: 2015
ISBN: 978-83-63760-46-5
Oprawa: twarda
Ilość stron: 270
Wymiary: 170 x 245
Dostępność: Na półce
42.00 zł
Przez tysiąclecia stanowiła Ślęża istotny punkt odniesienia dla społeczności zamieszkujących ziemie w zasięgu historycznej krainy zwanej Śląskiem. Ślady sakralizacji góry sięgają w głąb II tysiąclecia p.n.e. Z okresem pradziejowym część badaczy wiąże powstanie rzeźb rozmieszczonych na stokach i na północnym przedpolu Ślęży, znanych jako niedźwiedź, dzika Świnia, panna z rybą, mnich, grzyb. Noszą one znak X, wykorzystywany do sygnowania granic.
Tak wytyczona granica istniała na Ślęży w latach 1209-1494. Rozdzielała dobra książęce oraz zakonu kanoników regularnych NMP z klasztoru na wrocławskiej wyspie Piasek. Przyjmuje się, że przed 1209 r. oraz po 1494 r. cała lub niemal cała góra była własnością zakonu, którego śląskie początki mogą sięgać 30. lat XII w. Aż do kasacji klasztoru w 1810 r. jego losy były nierozerwalnie związane ze Ślężą. Przez niemal siedem stuleci pradawne sacrum Ślęży pozostawało zatem w gestii kanoników regularnych. Poprzez chrześcijańską symbolikę postrzegali jego krajobrazową strukturę. Doniosłą rolę odgrywała w tym waloryzacja stosunków hydrologicznych. Od zachodu i północy otacza górski masyw Czarna Woda, której źródła wiążą się z Radunią. Od wschodu zamyka ten obszar Sulistrowicki Potok. Dorzecza obydwóch rzek łączą się w pobliżu Starego Zamku, gdzie wzniesiono w XIII w. kościół wyposażony w okazały portal. Jego znamiennymi elementami są 4 figury lwów romańskich. W tym rejonie znajdują się 4 dalsze takie figury. Poza tym, że występują one na ograniczonym terenie, że tworzą jednolitą stylistycznie i chronologicznie grupę, odmienną od pozostałych rzeźb, odróżnia je jeszcze jeden wspólny element. Żadna z nich nie nosi znaku X. Wyjaśnieniu kulturowej specyfiki tych rzeźb poświęcona jest prezentowana książka. Stały się one pretekstem i kluczem do odczytania struktury ślężańskiego krajobrazu oraz jego sakralnej
Tak wytyczona granica istniała na Ślęży w latach 1209-1494. Rozdzielała dobra książęce oraz zakonu kanoników regularnych NMP z klasztoru na wrocławskiej wyspie Piasek. Przyjmuje się, że przed 1209 r. oraz po 1494 r. cała lub niemal cała góra była własnością zakonu, którego śląskie początki mogą sięgać 30. lat XII w. Aż do kasacji klasztoru w 1810 r. jego losy były nierozerwalnie związane ze Ślężą. Przez niemal siedem stuleci pradawne sacrum Ślęży pozostawało zatem w gestii kanoników regularnych. Poprzez chrześcijańską symbolikę postrzegali jego krajobrazową strukturę. Doniosłą rolę odgrywała w tym waloryzacja stosunków hydrologicznych. Od zachodu i północy otacza górski masyw Czarna Woda, której źródła wiążą się z Radunią. Od wschodu zamyka ten obszar Sulistrowicki Potok. Dorzecza obydwóch rzek łączą się w pobliżu Starego Zamku, gdzie wzniesiono w XIII w. kościół wyposażony w okazały portal. Jego znamiennymi elementami są 4 figury lwów romańskich. W tym rejonie znajdują się 4 dalsze takie figury. Poza tym, że występują one na ograniczonym terenie, że tworzą jednolitą stylistycznie i chronologicznie grupę, odmienną od pozostałych rzeźb, odróżnia je jeszcze jeden wspólny element. Żadna z nich nie nosi znaku X. Wyjaśnieniu kulturowej specyfiki tych rzeźb poświęcona jest prezentowana książka. Stały się one pretekstem i kluczem do odczytania struktury ślężańskiego krajobrazu oraz jego sakralnej
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
