Politechnika Wrocławska 1945-1952
Oficyna Wydawnicza Politechniki WrocławskiejRok wydania: 2021
ISBN: 978-83-7493-143-4
Oprawa: twarda z obwolutą
Ilość stron: 334
Wymiary: 240 x 310
Dostępność: Na półce
186.00 zł
Pracę Politechnika Wrocławska 1945–1952 poświęcono głównie problematyce formowania wydziałowej struktury uczelni oraz sieci katedr – podstawowych jednostek realizujących jej misję. Czas działań organizacyjnych to także starania o pozyskanie nauczycieli akademickich. W pierwszych powojennych miesiącach kadrę naukowo-dydaktyczną stanowili wykładowcy i absolwenci Politechniki Lwowskiej oraz reprezentanci nauk podstawowych lwowskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza, a także – w mniejszym, lecz istotnym stopniu – dydaktycy wywodzący się z Politechniki Warszawskiej. To im przede wszystkim zawdzięczała wrocławska uczelnia techniczna swój rozwój. Nie byłby on jednak możliwy bez słuchaczy, których zainteresowanie studiami we Wrocławiu w równej mierze zależało od kwalifikacji zatrudnionej tu kadry dydaktycznej, jak i – mających swoje odzwierciedlenie w strukturze – możliwości edukacyjnych.
Samodzielność organizacyjną Politechniki Wrocławskiej w zespolonej uczelni początkowo symbolizowało stanowisko jej prorektora oraz własna Komisja Senacka. Gremium to, działając właściwie autonomicznie w ramach Senatu Akademickiego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, dążyło do utrzymania niezależności uczelni technicznej mimo organizacyjnych powiązań z silniejszym partnerem, jakim był Uniwersytet Wrocławski. Dopiero w 1949 roku powstał samorządny Senat Politechniki Wrocławskiej. Zasadniczą rolę w kształtowaniu struktury Politechniki w latach 1945–1951 jako uczelni rozwijającej się w formule organizacyjnej niespotykanej dotąd w praktyce polskich szkół wyższych odgrywali jednak jej prorektorzy. W trakcie kadencji pierwszego z nich – prof. Edwarda Suchardy – stworzono podstawy umożliwiające funkcjonowanie uczelni. Profesor Kazimierz Zipser ustabilizował chwiejną sytuację jej akademickiego bytu. Profesorowi Dionizemu Smoleńskiemu Politechnika zawdzięczała rozwój organizacyjny i ostatecznie wyjście z mariażu z Uniwersytetem.
Niniejsza książka jest fragmentem dysertacji doktorskiej – napisanej w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego pod kierunkiem prof. Grzegorza Straucholda – uzupełnionym o najnowszą literaturę i nowe materiały archiwalne. Postęp w badaniach sprawił, że interpretacje niektórych faktów mogą różnić się od tych, jakie wcześniej przedstawiano w publikacjach poświęconych dziejom wrocławskiej uczelni technicznej.
— fragment Wstępu
Samodzielność organizacyjną Politechniki Wrocławskiej w zespolonej uczelni początkowo symbolizowało stanowisko jej prorektora oraz własna Komisja Senacka. Gremium to, działając właściwie autonomicznie w ramach Senatu Akademickiego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, dążyło do utrzymania niezależności uczelni technicznej mimo organizacyjnych powiązań z silniejszym partnerem, jakim był Uniwersytet Wrocławski. Dopiero w 1949 roku powstał samorządny Senat Politechniki Wrocławskiej. Zasadniczą rolę w kształtowaniu struktury Politechniki w latach 1945–1951 jako uczelni rozwijającej się w formule organizacyjnej niespotykanej dotąd w praktyce polskich szkół wyższych odgrywali jednak jej prorektorzy. W trakcie kadencji pierwszego z nich – prof. Edwarda Suchardy – stworzono podstawy umożliwiające funkcjonowanie uczelni. Profesor Kazimierz Zipser ustabilizował chwiejną sytuację jej akademickiego bytu. Profesorowi Dionizemu Smoleńskiemu Politechnika zawdzięczała rozwój organizacyjny i ostatecznie wyjście z mariażu z Uniwersytetem.
Niniejsza książka jest fragmentem dysertacji doktorskiej – napisanej w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego pod kierunkiem prof. Grzegorza Straucholda – uzupełnionym o najnowszą literaturę i nowe materiały archiwalne. Postęp w badaniach sprawił, że interpretacje niektórych faktów mogą różnić się od tych, jakie wcześniej przedstawiano w publikacjach poświęconych dziejom wrocławskiej uczelni technicznej.
— fragment Wstępu
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Polska w sojuszach polityczno-wojskowych 1919-2019
• Pierre Joseph de Solignac - sekretarz króla Stanisława Leszczyńskiego w Lotaryngii
• Od zwierząt do bogów
• Słownik historyczny i krytyczny. Wybór II
• Opoczyńskie dziedzictwo ceramiczne
• Scale Plans No. 72 Messerschmitt Bf 109 G-6
• Dwie epoki
• Nowe wyzwania archiwów
• Podczas pokoju z myślą o wojnie (1921-1939)
• Pamiętnik pisany na wojnie o sprawach codziennych
• Pierre Joseph de Solignac - sekretarz króla Stanisława Leszczyńskiego w Lotaryngii
• Od zwierząt do bogów
• Słownik historyczny i krytyczny. Wybór II
• Opoczyńskie dziedzictwo ceramiczne
• Scale Plans No. 72 Messerschmitt Bf 109 G-6
• Dwie epoki
• Nowe wyzwania archiwów
• Podczas pokoju z myślą o wojnie (1921-1939)
• Pamiętnik pisany na wojnie o sprawach codziennych
