archeo [1153]
armie i żołnierze [4024]
biografie i wspomnienia [9477]
czasopisma odkrywców [850]
czasy starożytne [1369]
deser [2374]
dla dzieci [1078]
fakty, domysły, interpretacje [1980]
fortyfikacje i podziemia [516]
H I S T M A G . o r g [9]
historia narodów [2118]
historia w obrazkach [331]
KARTY UPOMINKOWE [2]
kolekcje [1529]
koszulki MIASTO MENELI - Custom Factory [2]
królowie, władcy, dyktatorzy [1418]
ludzie, czasy, obyczaje [7487]
machiny wojenne [2193]
mity i religie [1907]
odkryj historię [504]
ofiary wojny [2428]
Pan Samochodzik [179]
plansze, pionki, karty [141]
pod Gwiazdą Dawida [1259]
podróże w czasie i przestrzeni [6334]
polityka i ideologia [4508]
Polska po wojnie [2770]
promocja WIELKA LITERA [1]
rycerze i zakonnicy [2072]
sekretna wojna [885]
tajemnice, skarby, przygody [491]
warsztat [941]
wojny, batalie, potyczki [4660]
zamki, dwory, pałace [530]
Ziemia Obiecana [914]

WSTĘP Od czasów starożytnych religia odgrywała kluczową rolę w życiu Żydów. Izraelici wierzyli, że są narodem wybranym dzięki przymierzu zawartemu przez Abrahama z Bogiem, warunkiem zaś jego zachowania jest przestrzeganie praw, przekazanych przez Stwórcę, a spisanych przez Mojżesza. Prawodawstwo zatem miało charakter religijny – wypełnianie przepisów prawa było równoznaczne z praktykowaniem religii. W rezultacie religia przenikała wszystkie sfery życia prywatnego i społecznego. W 70 r. n.e. Rzymianie zburzyli Jerozolimę i zmusili Żydów do opuszczenia ojczyzny, co zapoczątkowało trwający dwa tysiąclecia okres wygnania. Na wygnaniu praktykowanie mozaizmu nabrało szczególnej wagi, stając się podstawowym warunkiem zachowania tożsamości. Diaspora żydowska spotykała się z różnym podejściem władz i ludności, wśród której zamieszkiwała. Zakres swobody w wyznawaniu religii był zależny od czasu i miejsca, w żadnym jednak kraju Żydzi nie znaleźli na dłużej stabilnych warunków życia. Żydzi hiszpańscy i portugalscy, później włoscy i niemieccy, a także z innych krajów Europy i świata, cieszyli się okresami tolerancji, ale i doświadczali pogromów oraz wypędzeń. Życie w diasporze, bez własnego państwa, w chwiejnych warunkach prawnych pobytu stale wystawiało na próbę tożsamość żydowską. Pokusę lub też pretekst do rozluźnienia więzów z judaizmem, a nawet porzucenia religii ojców, dawały – z jednej strony, korzystanie ze specjalnych przywilejów i tolerancji w krajach osiedlenia, z drugiej zaś prześladowania, groźba utraty majątku lub wypędzenia. Aby temu zapobiec, na wygnaniu Żydzi szczególny nacisk położyli na pielęgnowanie tradycji, kształcenie religijne i rozwój działalności dobroczynnej. W tym celu rozwinęli i wzmocnili instytucje integrujące całą społeczność, wśród których najważniejsze były dom modlitwy (bożnica) i szkoła (cheder). Podobnie było w przypadku Żydów polskich. Już w XIII w. Żydzi znaleźli w Polsce dogodne warunki do osiedlania się i praktykowania swej wiary, korzy-stając z przywilejów nadanych im przez księcia wielkopolskiego Henryka Poboż-nego w tzw. statucie kaliskim z 1264 r. W trzech kolejnych wiekach zostały one potwierdzone i rozszerzone przez Kazimierza Wielkiego, Kazimierza Jagiellończyka i Zygmunta Starego. Na czasy średniowiecza przypadają też początki osadnictwa żydowskiego we Lwowie. Włączenie w roku 1349 miasta wraz z Księstwem Halicko-Wołyńskim do Polski przez króla Kazimierza Wielkiego przyczyniło się do rozwoju mniejszości żydowskiej. We Lwowie działały niezależnie od siebie dwa kahały, jeden w centrum, otoczony murami miejskimi, drugi na przedmieściu Krakowskim...

Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także: