archeo [1155]
armie i żołnierze [4037]
biografie i wspomnienia [9546]
czasopisma odkrywców [851]
czasy starożytne [1375]
deser [2386]
dla dzieci [1085]
fakty, domysły, interpretacje [2008]
fortyfikacje i podziemia [517]
H I S T M A G . o r g [9]
historia narodów [2133]
historia w obrazkach [333]
KARTY UPOMINKOWE [2]
kolekcje [1538]
koszulki MIASTO MENELI - Custom Factory [2]
królowie, władcy, dyktatorzy [1420]
ludzie, czasy, obyczaje [7532]
machiny wojenne [2200]
mity i religie [1917]
odkryj historię [507]
ofiary wojny [2441]
Pan Samochodzik [179]
plansze, pionki, karty [141]
pod Gwiazdą Dawida [1260]
podróże w czasie i przestrzeni [6363]
polityka i ideologia [4538]
Polska po wojnie [2778]
promocja WIELKA LITERA [1]
rycerze i zakonnicy [2082]
sekretna wojna [885]
tajemnice, skarby, przygody [493]
warsztat [941]
wojny, batalie, potyczki [4687]
zamki, dwory, pałace [532]
Ziemia Obiecana [922]

Celem niniejszej monografii jest przedstawienie Cerkwi unickiej w XVIII stuleciu, w sytuacji już ustabilizowanej, ponad 100 lat po wprowadzeniu w życie unii kościelnej, na przykładzie północnej części diecezji włodzimiersko-brzeskiej. Ważnym wydarzeniem dla funkcjonowania Cerkwi unickiej w Rzeczypospolitej w XVIII wieku był obradujący w 1720 r. synod prowincjonalny w Zamościu. Decyzje powzięte na synodzie zamojskim zaważyły na całokształcie funkcjonowania. Cezurę końcową niniejszej pracy wyznacza rok 1795, kiedy to w następstwie utraty niepodległości Rzeczypospolitej Cerkiew unicka przestał funkcjonować w dotychczasowej formie. Zmieniły się granice administracyjne, a unicką diecezję brzeską odtworzono w innym kształcie terytorialnym i organizacyjnym.
Monografia obejmuje brzeską część diecezji włodzimiersko-brzeskiej jako odrębne terytorium geograficzne (tereny części brzeskiej i włodzimierskiej w XVIII wieku oddzielone były obszarem diecezji chełmskiej) posiadała własną katedrę i instytucje centralne związane z życiem diecezji. Obszar ten stanowił odrębny oficjalat, czyli instytucję sądowo-administracyjną, pośrednią pomiędzy centralnym zarządem diecezji unickich a urzędami dziekanów (protopopów). Prawnie uregulował je synod zamojski, nakazując biskupom ustanowienie tytułu oficjałów przy każdej katedrze w diecezji. Zgodnie z postanowieniami każdy biskup powinien powołać na urząd oficjała z grona duchowieństwa diecezjalnego lub zakonnego. Oficjałowie mieli prowadzić sądownictwo i wizytować cerkwie w dekanatach swego oficjalatu. W XVIII wieku brzeską część diecezji włodzimiersko-brzeskiej zwyczajowo nazywano „diecezją brzeską”. Termin ten funkcjonował w dokumentach kancelarii unickich z XVIII wieku.

(ze Wstępu)

Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także: