W służbie Rzeczpospolitej
Neritonegzemplarz archiwalny
Rok wydania: 2006
ISBN: 83-89729-75-X
Oprawa: miękka
Ilość stron: 351
Wymiary: 165 x 240
Dostępność: Niedostępna
46.00 zł
Stanisław Bobrowski (ur. 6 kwietnia 1896 w Okocimiu, zm. 10 lipca 1990 w Toronto).
W 1915 roku został powołany do armii austro-węgierskiej i wcielony do tarnowskiego 57 pułku piechoty, jako „jednoroczny ochotnik”. Trafił na front włoski. Do kraju wrócił z Armią Hallera. Od 3 maja 1919 brał udział w walkach na wschodzie. Po wojnie pozostał w Wojsku Polskim. W 1922 objął dowództwo 1 batalionu 44 psk, a następnie został przeniesiony do sztabu 13 DP, jako oficer sztabowy. 9 marca 1924 został przydzielony do II Oddziału Sztabu Generalnego. Początkowo pełnił tam funkcję szefa wydziału „Zachód” wywiadu, a następnie zastępcy szefa kontrwywiadu armii i szefa Referatu Informacyjnego DOK I Warszawa.
W czasie wydarzeń majowych w 1926 stanął po stronie rządu i prezydenta Wojciechowskiego. Po zamachu został zwolniony z zajmowanego stanowiska i przeniesiony do 44 psk w Równem na stanowisko dowódcy kompanii. W 1929 objął funkcję dowódcy 2 batalionu 44 psk.
Od 1930 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, którą ukończył w dwa lata później z siedemnastą lokatą na 120 studiujących oficerów. Po odbyciu stażu sztabowego w DOK IV Łódź, został przeniesiony do 45 pp, gdzie pełnił funkcję zastępcy dowódcy pułku. W 1935 roku został oddelegowany do sztabu DOK X Przemyśl, a następnie objął stanowisko szefa sztabu 27 DP w Kowlu, które piastował do 1939 roku. W wojnie obronnej przeszedł, wraz z 27 DP, szlak bojowy od Borów Tucholskich do Lasek pod Warszawą. Brał udział w walkach na przedmościu bydgoskim, pod Aleksandrowem Kujawskim, w okolicach Włocławka, w bitwie nad Bzurą i w Puszczy Kampinoskiej. Do niewoli dostał się 20 września 1939 pod Laskami. Początkowo przebywał w obozie jenieckim w Hohnstein koło Drezna, a po jego likwidacji w obozach w Arnswalde, Gross Born i Dössel. We wszystkich obozach z narażeniem życia chronił polskich oficerów pochodzenia żydowskiego oraz prowadził tajne kursy wojskowe, szczególnie zakazane przez władze niemieckie. W 1948 wyemigrował do Kanady i zamieszkał w Toronto. Od 1950 roku działał aktywnie w Kongresie Polonii Kanadyjskiej oraz współpracował z Kongresem Polonii Amerykańskiej.
Już z tego krótkiego życiorysu generała wynika, że lektura jego wspomnień musi być bardzo ciekawa.
W 1915 roku został powołany do armii austro-węgierskiej i wcielony do tarnowskiego 57 pułku piechoty, jako „jednoroczny ochotnik”. Trafił na front włoski. Do kraju wrócił z Armią Hallera. Od 3 maja 1919 brał udział w walkach na wschodzie. Po wojnie pozostał w Wojsku Polskim. W 1922 objął dowództwo 1 batalionu 44 psk, a następnie został przeniesiony do sztabu 13 DP, jako oficer sztabowy. 9 marca 1924 został przydzielony do II Oddziału Sztabu Generalnego. Początkowo pełnił tam funkcję szefa wydziału „Zachód” wywiadu, a następnie zastępcy szefa kontrwywiadu armii i szefa Referatu Informacyjnego DOK I Warszawa.
W czasie wydarzeń majowych w 1926 stanął po stronie rządu i prezydenta Wojciechowskiego. Po zamachu został zwolniony z zajmowanego stanowiska i przeniesiony do 44 psk w Równem na stanowisko dowódcy kompanii. W 1929 objął funkcję dowódcy 2 batalionu 44 psk.
Od 1930 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, którą ukończył w dwa lata później z siedemnastą lokatą na 120 studiujących oficerów. Po odbyciu stażu sztabowego w DOK IV Łódź, został przeniesiony do 45 pp, gdzie pełnił funkcję zastępcy dowódcy pułku. W 1935 roku został oddelegowany do sztabu DOK X Przemyśl, a następnie objął stanowisko szefa sztabu 27 DP w Kowlu, które piastował do 1939 roku. W wojnie obronnej przeszedł, wraz z 27 DP, szlak bojowy od Borów Tucholskich do Lasek pod Warszawą. Brał udział w walkach na przedmościu bydgoskim, pod Aleksandrowem Kujawskim, w okolicach Włocławka, w bitwie nad Bzurą i w Puszczy Kampinoskiej. Do niewoli dostał się 20 września 1939 pod Laskami. Początkowo przebywał w obozie jenieckim w Hohnstein koło Drezna, a po jego likwidacji w obozach w Arnswalde, Gross Born i Dössel. We wszystkich obozach z narażeniem życia chronił polskich oficerów pochodzenia żydowskiego oraz prowadził tajne kursy wojskowe, szczególnie zakazane przez władze niemieckie. W 1948 wyemigrował do Kanady i zamieszkał w Toronto. Od 1950 roku działał aktywnie w Kongresie Polonii Kanadyjskiej oraz współpracował z Kongresem Polonii Amerykańskiej.
Już z tego krótkiego życiorysu generała wynika, że lektura jego wspomnień musi być bardzo ciekawa.
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Urodzony we dworze
• Edward Raczyński
• Tam na Północy
• Generał brygady Antoni Szymański (1894-1973)
• A miałam być księżniczką z bajki...
• Ku chwale Wieniawy
• Polityka administracyjna ministrów spraw wewnętrznych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1918-1939
• Powstańczy tryptyk (Tryptyk powstańczych wspomnień)
• Stepan Bandera 1900-1959
• Dziennik. Fragmenty wielkopolskie 1919-1933
• Edward Raczyński
• Tam na Północy
• Generał brygady Antoni Szymański (1894-1973)
• A miałam być księżniczką z bajki...
• Ku chwale Wieniawy
• Polityka administracyjna ministrów spraw wewnętrznych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1918-1939
• Powstańczy tryptyk (Tryptyk powstańczych wspomnień)
• Stepan Bandera 1900-1959
• Dziennik. Fragmenty wielkopolskie 1919-1933
