Albania 1920-1939. Państwo - gospodarka - kultura
Historia IagellonicaRok wydania: 1996
ISBN: 83-906446-0-6
Oprawa: miękka
Ilość stron: 56
Wymiary: 150 x 240
Dostępność: Na półce
5.00 zł
powrót
Fragment wprowadzenia:
"W r. 1912 Bułgaria, Serbia, Grecja i Czarnogóra zawarły sojusz wojskowy, zwany bałkańskim. Sojusz, skierowany przeciwko Turcji, był także wymierzony przeciwko dążeniom niepodległościowym Albańczyków i Macedończyków. Do ziem zamieszkanych przez ludność albańska rościły sobie bowiem pretensje zarówno Serbia, jak również Grecja i Czarnogóra. Wojska tych trzech państw, po rozpoczęciu wojny z Turcja, działały na terytoriach albańskich jak wojska okupacyjne, przeciwstawiając się jakimkolwiek formom samodzielności czy autonomii albańskiej. W tej sytuacji grupa działaczy niepodległościowych, którym udało się dotrzeć do nie okupowanej jeszcze Vlory, proklamowała 28 listopada 1912 niepodległość Albanii. Deklaracja niepodległości wyrażała także wolę zachowania neutralności wobec wojny na Bałkanach, zawierała prośbę skierowana do Rzymu i Wiednia o wsparcie albańskich dążeń niepodległościowych. Przy aprobacie albańskich środowisk patriotycznych na uchodźstwie doszło do zwołania we Vlorze Zgromadzenia Narodowego (Kuvendi Kombetar i Vlores)1, które działało do 7 grudnia 1912 i doprowadziło do sformowania rządu (4 grudnia 1912) oraz wyłonienia komisji, która miała reprezentować interesy Albanii na arenie międzynarodowej. Funkcję szefa rządu i ministra spraw zagranicznych objął Ismail Qemal. Proklamacja podniosła kraj do rangi niepodległego państwa. Spośród przeciwników niepodległości Albanii szczególną aktywność wykazywała Serbia, lansując teorię autonomii albańskiej w ramach państwa serbskiego. Pogląd o nieistnieniu odrębnego narodu albańskiego, a jedynie plemion bez wspólnego języka, pisma i religii podzielali także Grecy, zgłaszający pretensje do ziem południowej Albanii. Kwestia autonomii albańskiej stała się przedmiotem obrad konferencji ambasadorów głównych państw Europy, zwołanej do Londynu w grudniu 1912."
"W r. 1912 Bułgaria, Serbia, Grecja i Czarnogóra zawarły sojusz wojskowy, zwany bałkańskim. Sojusz, skierowany przeciwko Turcji, był także wymierzony przeciwko dążeniom niepodległościowym Albańczyków i Macedończyków. Do ziem zamieszkanych przez ludność albańska rościły sobie bowiem pretensje zarówno Serbia, jak również Grecja i Czarnogóra. Wojska tych trzech państw, po rozpoczęciu wojny z Turcja, działały na terytoriach albańskich jak wojska okupacyjne, przeciwstawiając się jakimkolwiek formom samodzielności czy autonomii albańskiej. W tej sytuacji grupa działaczy niepodległościowych, którym udało się dotrzeć do nie okupowanej jeszcze Vlory, proklamowała 28 listopada 1912 niepodległość Albanii. Deklaracja niepodległości wyrażała także wolę zachowania neutralności wobec wojny na Bałkanach, zawierała prośbę skierowana do Rzymu i Wiednia o wsparcie albańskich dążeń niepodległościowych. Przy aprobacie albańskich środowisk patriotycznych na uchodźstwie doszło do zwołania we Vlorze Zgromadzenia Narodowego (Kuvendi Kombetar i Vlores)1, które działało do 7 grudnia 1912 i doprowadziło do sformowania rządu (4 grudnia 1912) oraz wyłonienia komisji, która miała reprezentować interesy Albanii na arenie międzynarodowej. Funkcję szefa rządu i ministra spraw zagranicznych objął Ismail Qemal. Proklamacja podniosła kraj do rangi niepodległego państwa. Spośród przeciwników niepodległości Albanii szczególną aktywność wykazywała Serbia, lansując teorię autonomii albańskiej w ramach państwa serbskiego. Pogląd o nieistnieniu odrębnego narodu albańskiego, a jedynie plemion bez wspólnego języka, pisma i religii podzielali także Grecy, zgłaszający pretensje do ziem południowej Albanii. Kwestia autonomii albańskiej stała się przedmiotem obrad konferencji ambasadorów głównych państw Europy, zwołanej do Londynu w grudniu 1912."
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
Recenzje
| Brak recenzji tej pozycji |
