Rzecznik prasowy rządu
ScriptoriumRok wydania: 2021
ISBN: 978-83-955180-8-3
Oprawa: miękka
Ilość stron: 384
Wymiary: 170 x 240
Dostępność: Na półce
64.70 zł
ematem publikacji jest rola i zadania rzecznika prasowego rządu w Polsce w polityce informacyjnej państwa po roku 1989. Zbadanie tego zagadnienia podjęŞto w wyniku wieloletnich obserwacji tej funkcji przez autorkę, a także w efekcie jej doświadczeń zawodowych na stanowisku rzecznika prasowego różnych organizacji i instytucji oraz związanej z tym wiedzy i zainteresowań.
Tak szeroko ujęte pole badawcze wymaga doprecyzowania analizowanych aspektów podjętego zagadnienia. Przedmiotem rozważań, a zarazem łącznikiem spajającym w niniejszej pracy komunikację publiczną z polityką, jest rzecznictwo prasowe. Zagadnienia porozumiewania się ludzi w procesach społecznych są przede wszystkim domeną socjologii, jednak badają je także lingwiści, psychologowie, medioznawcy czy kognitywiści. W ostatnich dekadach procesy te zaczęli zgłębiać również politolodzy, analizując komunikację pomiędzy władzą a obywatelami.
W roli swego rodzaju pośredników w tych relacjach występują z jednej strony rzecznicy prasowi rządu, reprezentujący stanowisko swych mocodawców, z drugiej zaś - dziennikarze dostosowujący oficjalny, urzędowy język do zrozumiałego dla przeciętnego mieszkańca. W sukurs przyszli im więc specjaliści w dziedzinie public relations, marketingu politycznego i media relations.
Przeprowadzenie badań dotyczących kwestii rzecznictwa prasowego poŞszczególnych gabinetów wymusił niejako brak podobnych opracowań. Wcześniej bowiem prowadzone badania naukowe dotyczyły rzeczników prasowych jako takich, operujących w różnych instytucjach, organizacjach i firmach prywatnych, których funkcjonowanie, zakres działań i odpowiedzialności różnią się jednak od tych, które spoczywają na osobach reprezentujących w zakresie komunikowania kolejne gabinety.
Z uwagi na fakt, że rozważany jest tu proces obiegu informacji, konieczne było sięgnięcie do genezy badań, jakie przeprowadzono m.in. w filozofii, antropologii, socjologii, psychologii, lingwistyce, semiotyce i szeroko pojętych analizach kulturowych. Stanowią one interdyscyplinarne tło niniejszych badań.
Chronologiczny i terytorialny zakres analizy obejmuje lata 1989 - 2019, jednak zaprezentowano historyczne odniesienia, poczynając od pierwszych, plemiennych prób nawiązywania porozumienia między jednostkami, poprzez porozumiewanie się powstających w procesie rozwoju cywilizacji nieformalnych grup społecznych, a potem tworzonych przez nie instytucji państwowych, reprezentowanych przez rządzących - z rządzonymi.
Na tym szerokim tle historyczno-społeczno-politycznym w publikacji zbadano rolę rzeczników prasowych rządu w okresie ostatnich trzydziestu lat: od 1989 roku do maja 2019 roku. Początkowa data stanowi znamienną cezurę w powojennych dziejach Polski - rozpoczęcie transformacji ustrojowej. Następujące po sobie kolejne rządy w toku swych działań tworzyły politykę informacyjną państwa, zaś powoływani rzecznicy prasowi gabinetów w mniejszym lub większym stopniują współkreowali.
Pracę podzielono na umowne dwa bloki tematyczne: teoretyczny i empiryczny. Pierwszy, na który składają się rozdziały I-III, obejmuje interdyscyplinarne rozważania na temat istoty komunikacji społecznej i jej nośnika — informacji, skupiając się na aspekcie politycznej dystrybucji przekazu. Drugi blok natomiast, zawarty w rozdziałach IV-VI, analizuje zagadnienia rzecznictwa jako zinstytucjonalizowanej relacji władzy z obywatelami.
Tak szeroko ujęte pole badawcze wymaga doprecyzowania analizowanych aspektów podjętego zagadnienia. Przedmiotem rozważań, a zarazem łącznikiem spajającym w niniejszej pracy komunikację publiczną z polityką, jest rzecznictwo prasowe. Zagadnienia porozumiewania się ludzi w procesach społecznych są przede wszystkim domeną socjologii, jednak badają je także lingwiści, psychologowie, medioznawcy czy kognitywiści. W ostatnich dekadach procesy te zaczęli zgłębiać również politolodzy, analizując komunikację pomiędzy władzą a obywatelami.
W roli swego rodzaju pośredników w tych relacjach występują z jednej strony rzecznicy prasowi rządu, reprezentujący stanowisko swych mocodawców, z drugiej zaś - dziennikarze dostosowujący oficjalny, urzędowy język do zrozumiałego dla przeciętnego mieszkańca. W sukurs przyszli im więc specjaliści w dziedzinie public relations, marketingu politycznego i media relations.
Przeprowadzenie badań dotyczących kwestii rzecznictwa prasowego poŞszczególnych gabinetów wymusił niejako brak podobnych opracowań. Wcześniej bowiem prowadzone badania naukowe dotyczyły rzeczników prasowych jako takich, operujących w różnych instytucjach, organizacjach i firmach prywatnych, których funkcjonowanie, zakres działań i odpowiedzialności różnią się jednak od tych, które spoczywają na osobach reprezentujących w zakresie komunikowania kolejne gabinety.
Z uwagi na fakt, że rozważany jest tu proces obiegu informacji, konieczne było sięgnięcie do genezy badań, jakie przeprowadzono m.in. w filozofii, antropologii, socjologii, psychologii, lingwistyce, semiotyce i szeroko pojętych analizach kulturowych. Stanowią one interdyscyplinarne tło niniejszych badań.
Chronologiczny i terytorialny zakres analizy obejmuje lata 1989 - 2019, jednak zaprezentowano historyczne odniesienia, poczynając od pierwszych, plemiennych prób nawiązywania porozumienia między jednostkami, poprzez porozumiewanie się powstających w procesie rozwoju cywilizacji nieformalnych grup społecznych, a potem tworzonych przez nie instytucji państwowych, reprezentowanych przez rządzących - z rządzonymi.
Na tym szerokim tle historyczno-społeczno-politycznym w publikacji zbadano rolę rzeczników prasowych rządu w okresie ostatnich trzydziestu lat: od 1989 roku do maja 2019 roku. Początkowa data stanowi znamienną cezurę w powojennych dziejach Polski - rozpoczęcie transformacji ustrojowej. Następujące po sobie kolejne rządy w toku swych działań tworzyły politykę informacyjną państwa, zaś powoływani rzecznicy prasowi gabinetów w mniejszym lub większym stopniują współkreowali.
Pracę podzielono na umowne dwa bloki tematyczne: teoretyczny i empiryczny. Pierwszy, na który składają się rozdziały I-III, obejmuje interdyscyplinarne rozważania na temat istoty komunikacji społecznej i jej nośnika — informacji, skupiając się na aspekcie politycznej dystrybucji przekazu. Drugi blok natomiast, zawarty w rozdziałach IV-VI, analizuje zagadnienia rzecznictwa jako zinstytucjonalizowanej relacji władzy z obywatelami.
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Pragnęli, czynili, minęli
• Sobibór Bunt
• Nadchodzi III wojna światowa
• Reforma administracji PRL w latach 1972-1975
• Z ziemi perskiej do Polski
• Obchody świąt 1 i 3 Maja w Wielkopolsce w latach 1945-1948
• Anatol pułkownik Fejgin
• Duchy
• Retoryka polskiej powieści kryminalnej po roku 1989 Preliminaria
• Armatki wodne - pojazdy specjalne do rozpraszania demonstracji
• Sobibór Bunt
• Nadchodzi III wojna światowa
• Reforma administracji PRL w latach 1972-1975
• Z ziemi perskiej do Polski
• Obchody świąt 1 i 3 Maja w Wielkopolsce w latach 1945-1948
• Anatol pułkownik Fejgin
• Duchy
• Retoryka polskiej powieści kryminalnej po roku 1989 Preliminaria
• Armatki wodne - pojazdy specjalne do rozpraszania demonstracji
